CERKAK

TRESNA SEJATI

            Cumlorote sunar srengenge wayah sore nembus saselane gedheng kamarku. Ndadekake kamar kang maune rada peteng dadi padhang. Bareng lagi enak-enake ngulet karo nguceg-nguceg mripat dumadakan, grobyaaggg…kreettttt…!

              “Oommmm!”

            Lawang kamar kosku didedel peksan dening pawongan kang gedhe dhuwur, merga swara jangkahe kang dhug…dhug…dhug mantep. Nanging ing batin aku wis ngira yen sing mentas teka mesthi mas Prasaja, kanca kosanku sing kamare ing sisih ngarep. Aku ngundang dheweke ‘mas’ iku merga pancen umure luwih tuwa rong taun. Dheweke mahasiswa Fakultas Kedokteran UGM tingkat akhir lan wis sesasi KKN ana tlatah Wonogiri. Dene mas Pras yen nyeluk aku ‘om’. Embuh alesane apa aku ora ngerti. Kira-kira wae srana carane ngurmati. Aku kuliyah ana UGM uga, nanging ing Fakultas Sosial Politik. Dadi seje fakultas karo mas Pras.

Sejatine yen ora krungu swarane lawang didedel rosa kang banjur gawe kagetku, ora aras-arasen tangi. Isih pengin leyeh-leyeh. Nalika aku tangi ngerti-ngerti mas Pras wis nyaut piring lan nyidhuk sega tim ana wadah ing dhuwur kompor. Ora lali terus nyidhuk jangan jengkol lan sambel tomat ing meja pawon. Karo nggawa piringe, mas Pras banjur lungguh njejeri aku ana amben.

“Om…wis pokoke siiiip”, mas Pras ngathungake jempolane kang isih gluprut sambel tomat, lan banjur diklamuti. Kaya wis suwe ora tau mambu sambel kos-kosan.

“Sip apane ta mas? Teka-teka kok sap sip thok wae,” wangsulanku karo nglempit selimut lorek sing maune takenggo kemulan.

“Olehku KKN ana Wonogiri jan sip om. Tibake ana kana ketemu bocah haayu. Jenenge Lis. Bocah SMKI Solo. Wis pokoke…wuihh!,” ngono olehe nrocos sinambi mangan telap-telep.

“Lha endi bocahe kok ora sampeyan ajak mrene? Karep ben aku ngerti, gek kaya ngapa ta ayune? Lan takbijine mengko entuk pira,” semaurku karo nyaut andhuk kang cemanthel ana ing canthelan klambi.

Sinambi ngguyu nggleges mas Pras terus kandha, “Diajak mrene piye wong aku durung kenalan kok om. Entuke jeneng, sekolah lan alamat omahe wae saka anggonku takon bapak kosku sing tak ngengeri ing Wonogiri kana.”

“Lha wong kenal wae durung lho, kok sampeyan wis mbingungi kaya pitik memeti,” mengkono olehku njawab karo metu saka kamar arep menyang sumur. Mas Pras nututi metu sinambi nyangking piring tilase mangan lan banjur diuncalake menyang bak kumbahan piring.

Karo ngenteni giliran adus aku lungguhan ana lincak. Wis kaya upacara rutin, saben sore angger wayahe arep padha adus, kanca-kanca mesthi padha lungguhan ana lincak cedhak kamarku sinambi dhiskusi ngenani apa wae. Kos-kosanku manggon ana sisihe daleme Pak Saimun ing dhukuh Samirono, Sleman, Ngayogyakarta Hadiningrat. Dene ing mburi omah ana wangunan tilase kandhang jaran. Biyen jogane wujud lemah, terus diplester kasar lan disingget dadi patang kamar adu arep karo kamarku. Ngertiku yen wewangunan iku biyen tilase kandhang jaran merga kang duwe warung sebalah kos-kosan nate crita marang aku. Ora aneh menawa kos-kosan prasaja iki kang manggoni yaiku mahasiswa thongpis, aliyas kanthong tipis.

Semono uga ing sore kang rada istimewa mau, kebeneran aku mung lungguhan karo mas Pras. Dheweke banjur ngajak nutugake dhiskusi bab wanita sing ditemoni ing lokasi KKN.

“Ngene lho om, sejatine aku isih wedi arep kenalan karo Lis. Iya yen dheweke gelem tak jak kenalan. Lha yen ora?”

“Ya dicoba dhisik tam as. Wong durung dicoba kok wis ndhisiki wedimu.”

“Sebab kanca-kanca liyane ing klompokku uga padha ngesir dheweke lho om. Gek kancaku mau rupane nggantheng-nggantheng tur anake wong duwe.”

“Klompokmu wong pira mas?”.

“Klompokku wong lima om, lanang kabeh klebu aku. Bagus saka Fakultas Kehutanan, Satriya saka Ekonomi, Dewa saka Hukum lan Budi saka Sastra.”

“Lha sampeyan iku rak saka Kedokteran, fakultas kang paling bergengsi lan dadi idham-idhaman calon maratuwa. Ngapa kok ndadak mindher barang?”

“Hehehe….Aku bener-bener kuwatir dheweke selak kedhisikan disaut kanca-kanca. Ngene om, aku duwe rancangan. Suk emben yen bali menyang Wonogiri, aku arep terus wae nembung marang bapake Lis yen anake bakal tak jaluk. Kepriye om yen manut panemumu?”

Ditakoni mengkono aku rada dheleg-dheleg. Aku bisa ngrasakake kepriye gorehe atine mas Pras ngadhepi perkara kasebut. Merga mas Pras mono sanadyan mahasiswa Fakultas Kedokteran nanging nduweni rupa sing umum, lire nggantheng ora, ala uga ora. Malah rupa kaya mas Pras iku umum ing pasaran. Mula nganti meh lulus saka pawiyatan luhur, calon dokter iki isih durung duwe sir-siran. Kepriye bisa entuk sir-siran wong nyedhaki wanita wae ora wani.

“Wis sampeyan piker tenan-tenan tam as? Wis ditimbang-timbang tenan?”

“Uwis om. Aku wis mantep tenan yen duwe bojo Lis.”

“Yen pancen wis mantep, mesisan terus dilamar wae ora apa-apa mas. Tinimbang selak disaut wong liya.”

“Nanging aku isih sumelang om. Sumelangku ngene, upama bapake ora kabotan nampa panglamarku lan Lis uga gelem tak rabi, kabeh mau dhasare dudu merga tresna sejati nanging merga aku calon dokter.”

“Lho ya wis samesthine ta mas. Sapa wong tuwa kang ora kepengin anake ing tembe urip kepenak? Lan sapa wanita kang gelem diajak urip rekasa? Yen bisa kabeh wanita iku kepengin urip mulya. Ana paribasan Walanda sing tegese: wanita iku tresna marang priya merga dina tembene. Dene priya nresnani wanita saka wujud fisike. Contone sing rupane ayu, awak lencir kuning kaya Lis kuwi hehehe. Nanging yen mas Pras arep golek tresna kang sejati, cobanen nganggo klambi lusuh, numpaka bis terus mengko yen ketemu wanita ayu jaken kenalan. Yen wis kenal terus tarinen rabi. Yen wanita kuwi gelem, ya iku sing diarani tresna sejati!”

“Ya ora nganggo cara kang ekstrim ngono iku om.”

“Lha piye? Saiki dudu jamane Damarwulan Ngarit maneh mas. Lan upama mengko Lis kang ayu kuwi gelem sampeyan rabi, iku hake Lis jroning nemtokake pilihan. Dene sampeyan kang duwe dina tembe padhang, darbe hak milih wanita. Rak ya wis padha-padha ta mas?”

Krungu tembung-tembungku mau sajake mas Pras banjur kegugah atine.

“Ya wis yen ngono…sip om. Maturnuwun,” muni mangkono mau mas Pras terus bali mlebu kamare, katon yen nggawa ati lan kekarepan lan mantep.

***

Esuk iku hawane adhem njekut merga kesiram udan sewengi. Adheme hawa njalari bocah-bocah sakosan padha aras-arasen tangi. Lawang kamare isih tutupan rapet. Merga aku duwe jadwal kuliyah jam sepisanan, mula gelem ora gelem kudu tangi luwih esuk karep ben ora telat lan karep ben entuk lungguhan ngarep dhewe. Ora kaya padatan, mas Pras kang ngerti yen aku wis tangi lan siyap-siyap arep budhal kuliyah, banjur mlebu menyang kamarku. Nanging beda karo wingi, esuk iki praupane mas Pras peteng kaya kemulan mendhung. Katon suntrut banget.

“Ana apa mas, isih esuk kok wis katon sedhih? Ora ilok lho mas esuk-esuk susah ngono kuwi. Dadi wong lanang iku mbok sing bregas ngadhepi apa wae, aja gampang nglokro.”

“Ngene lho om. Mau bengi aku dhiskusi karo Bambang bab Lis. Panemune Bambang, aku ora entuk terus nglamar. Merga yen wong tuwane ora kabotan Lis tak jaluk, lan upama Lis gelem, kabeh mau merga aku calon dokter. Dudu merga tresna kang sejati. Kamangka wong jejodhohan mono dhasare kudu padha tresnane. Ujare para pinter kae gegarane wong akrami kuwi dudu bandha dudu rupa, among ati pawitane. Rak ya ngono pawitane ta om? Wong atiku lan atine Lis wae durung sambung apa-apa, malah tepung wae durung. Bab iki sing jalari Bambang kurang sarujuk. Aku ora kena grusa-grusu. Kudu dijajagi dhisik atine. Kana tresna tenan apa ora marang aku,” mengkono kojahe mas Pras anggone nyritakake kesimpulan dhiskusine karo Bambang. Bambang mono kanca tunggal sakosan. Bambang njupuk jurusan filsafat. Kebeneran kamare Bambang jejer karo mas Pras.

“Ngene wae mas, takonana atimu dhisik. Yen ati sampeyan wis pas lan mantep, ya budhal,” kandhaku karo metu saka kamar, banjur terus mangkat kuliyah. Mas Pras sing isih lungguh ing kamarku tak tinggal ngono wae.

***

Rong wulan sakwise kuwi, ing wayah sore rikala aku, Bambang lan kanca kos-kosan lagi lungguhan ing lincak, dumadakan ana mobil mlebu plataran. Bareng lawang dibukak, kang mudhun jebul mas Pras karo wanita sulistya ing warna. Ora beda widadari kang ngejawantah. Aku nggraita yen wanita ayu mau mesthi Lis.

“Halo om…,” karo liwat ngarepku mas Pras aruh-aruh. Tangane ora uwal nggandheng wanita mau. Dene bocahe wadon mung ndhingkluk ora wani ndengengek. Lelorone terus wae tumuju kamare mas Pras kang adhep-adhepan karo kamarku.

“Sapa kuwi mas? Mbok dikenalke dhisik,” celathuku.

“Bocahe isih isin om, mengko wae ya! Ya iki Lis sing tau tak critakake kae om hehehe,” wangsulane mas Pras karo nggandheng tangane Lis terus bablas mlebu kamar.

Aku mbengok rada seru, “Wah, tresna sejati ya mas!?”

“Iya om hahahaa…atho..atho kapok,” ora pangling iku swara sambate mas Pras kang sajake diciwel Lis embuh nggon apane.

Aku banjur kelingan critane ibu. Biyen ibu olehe rabi karo bapak merga dijodhokake. Rikala semana yuswane ibu isih pat belas taun. Denen bapak kira-kira yuswane selikur taun.

“Anggonku ningkahan karo bapakmu biyen merga dijodhokake wong tuwa kok le. Aku ya mung manut karo simbahmu. Bocah biyen iku ora wani ngomong ora, isine mung nggah nggih manut. Nanging ya iku, bapakmu biyen nggantheng banget hehehe…”

Lan nyatane tumekan saiki bapak ibuku tansah atut runtut pindha mimi lan mintuna. Lan mas Pras, dina tembene pancen padhang. Calon dokter je. Nanging apa bener tresnane Lis marang mas Pras tresna kang sejati? Ah embuh!